Where i end you begin

"Mpla mpla mpla mpla,mpla, mpla, mpla, I WILL EAT YOU ALIVE, mpla mpla mpla mpla"

Μεγάλα λόγια για τις μεγάλες ιστορίες χωρίς αρχή μέση τέλος,με διάκενα αλήθειας, και κενά ασυνέχειας που είναι πάντα ανεξήγητα παρούσες, και αδικαιολόγητα απούσες..
.Για τα άλυτα μυστήρια που πρέπει να αποδεχτείς να κουβαλάς μια ζωή, σαν σημάδι του ότι δεν είσαι νεκρός..Ισως γιατί ότι σε τρέφει, σε καταστρέφει ταυτόχρονα..Ισως οταν πια δεν μπορείς να αντέξεις τον αυτοκανιβαλισμό από την ίδια σου την ψυχή ..και τότε ναι που φεύγεις μακρυά, αλλά δεν ξεχνάς ποτέ και ο πόνος μένει εκει για να τρέφει το "ολομόναχοι χώρια"..Είναι επώδυνη η επίγνωση του ανθρώπινου, όταν δεν μπορεις να κάνεις αλλιώς , και πρέπει να σκεφτείς και για εσένα, ωστε να συνεχίσεις να ζεις,να προχωρας, αφήνοντας αναεπαίσθητα μόρια στιγμών που "ήσουν εσύ, εκεί" στην λήθη μιας αναδρομικης διάγνωσης..Είσαι χαμαλαίων, οι αναγκες σου σε κάνουν χαμαλαίοντα..σε μεταμορφώνουν...όμως εκεί κάπου βαθιά χωμένο, υπάρχει ένα σημείο, ανεξιχνίαστο, το μικρό κοίλωμα στην βάση της σπονδυλικής σου στήλης,δικό μου, ένα σημείο χαμένο κάτω από στρώματα λίπους και μυών , ένας νευρώνας δικός μου , που πάλλεται έτοιμος να σκιστεί κάθε φορά που διαβάζω εκείνες τις γραμμές του ύπουλου 2003..Είσαι εκείνες οι γραμμές του 2003 και ας προσπάθεις χρόνια τωρα να σε ξεγελάσεις ...Είναι η ανεξιχνίαστη όσμωση δομικών συστατικών ενός οκτώβρη στον σωλήνα της τωρινής ζωής που φτάνει μεχρι το μεδούλι, και μπλέκει τα αιμοσφαίρια...Λυπάμαι,χρειάζεσται μετάγγιση αίματος, η συγκόλληση απέτυχε, πρέπει να θυσιάσουμε την μία πλευρά...Εκείνο το απόγευμα, στην στροφή, Μεσογείων και Κατεχάκη, λιγο πριν βγω στα φανάρια και ενώ ο rock fm έπαιζε το "Where i end you begin", η μνήμη συσπάστηκε στα δύο και τρία δευτερόλεπτα μετά ο ήχος στροβιλιζόταν πάνω από τους καπνούς, με βάρβαρους αλλαλαγμούς σειρήνας ..Δεν βγαίνει νόημα.. The dinosaurs roam the earth .The sky turns green. Κάτι δονείται στην τσέπη..Α, το κινητό..Κλήση, από εξωτερικό..άσπρο σεντόνι.Μου λένε :¨Ολα θα πάνε καλά, σημασία έχει που σας γλιτώσαμε την αποσυγκολληση.."Δεν βγαίνει νόημα.There's a gap in between.There's a gap where we meet.0044207..."γεια...τί κάνεις? πώς παει ο κάυσωνας?εγώ, εδώ έχω πήξει, ένα χάλι μαύρο" X'll mark the place. Like the parting of the waves. Δεν θυμάμαι το ηχόχρωμα, δεν μου θυμίζει τίποτα.Η κοιλότητα, ο νευρώνας αρχίζει να στέλνει σήματα, δονείται, δεν θυμάμαι τίποτα πια.Πάλλεται."τί εχεις; τι;; σοβαρά;αν σου κάνουν λοβοτομή θα με ειδοποιήσεις; χαχαχα,αστειεύμαι, μην θυμώσεις πάλι''Δεν βγαίνει νόημα.I'm up in the clouds.And I can't and I can't come down.I can watch and not take part.Τα πάντα γίνονται κόκκινα, μια μεγάλη βυσιννιά κηλίδα.Τα ανταλλακτικά, πρέπει να τα πουλήσουμε.."με ακούς; ναι,συγνώμη. ισως κάποια άλλη στιγμή,πιο κατάλληλη .σε αφήνω.να προσέχεις".Where I end and where you start.Where you, you left me alone.Δεν βγαίνει νόημα.I will eat you alive.I will eat you alive.Η αποσυγκόληση δεν απεφεύχθει.Το ένα σιαμαίο έπρεπε όμως να θυσιαστεί..Το ιριδίζον μπλε,του κτιρίου- κιβωτού μέσα από το τζάμι του Whittington Hospital ερεθίζει τον κερατοειδή σου, σβήνει το συμβάν.Τα φανάρια στην Κατεχάκη, πορτοκαλί,ιστοσυμβατότητα -μεταμόσχευση-σβήσιμο αναμνησεων απο τον σκληρό- επαναφόρτιση-επεναπρογραμματισμός..θα μπορούσα να ψελίσω ,κοιτάζοντας με υγρό βλέμμα,τις γκριζοπράσινες αντανακλάσεις μιας αυταπάτης..Δεν βγαίνει νόημα.Η όσμωση επιτύχθει, συνάντησα το βλέμμα σου παγωμένο, μέσα από τον διάφανο σωλήνα. There'll be no more lies.I will eat you alive.

To Munchen, Part i

Mεσημέρια τόσο συνηθισμένα, στην russel square,αγκαλιά με συννεφιασμένα πάρκα αφηρημάδας, μπροστά σε έναν υπολογιστή μιας βιβλιοθήκης χαζεύοντας τις σωρρευμένες ώρες ανοίας, μέχρι να έρθει το βράδυ, και να αρχίσω να ζω...
Σήμερα σε σκεφτόμουν ξανά...με κάποια συνειρμική αφορμή, όπως πάντα άλλωστε..

Θυμήθηκα τη φωνή σου, μου είχε λείψει πιο πολύ...Αυτό το ιδιαίτερο ηχόχρωμα, αυτό το it feels like home..Πολλά είναι πάλι αυτά που έχουν μεσολαβήσει..Αλλά πολλά και αυτά που δεν έχουν αλλάξει..Το πόσο σου μοιάζω, το πόσο μου μοιάζεις, μες την διαφορετικότητα μας.. Τι χρειάζεται όμως για να σβήσουν οι αναμνήσεις μισής ζωής ; Δεν φεύγουν ποτέ όσοι μας έχουν σημαδεψει.Μένουν βαθιά μέσα μας, κομμάτι της δικής τους γραφής στην ψυχή μας..Και αν αλλάζουν οι ζωές μας, και αν νέες περιπέτεις μας βρίσκουν, και νέοι άνθρωποι μπαινοβγαίνουν απο την πίσω πόρτα, υπάρχει ένας μέρος , που είσαι ξανά παιδί, που η πραγματικότητα δεν γίνεται θηλιά στο λαιμό αλλά αναπλάθεται σε ανάλαφρα όνειρα πασπαλισμένα με αθωότητα..Σαν αυτά που κάναμε στα 17 μας..Μάντεψε..Ποτέ δεν άλλαξαν..Άνοιξα το σκονισμένο κουτί, μια μέρα που συγύριζα την σοφίτα και νατο μπροστά μου, προφανές και πιο επίκαιρο από ποτέ..

The nothing

Mερικές μέρες σέρνονται τόσο αργά, όσο γρήγορα θα ήθελα να περάσουν στη λήθη..Μερικές μέρες δεν έχω τίποτα να πω, πιο ανούσιο , πιο ηλίθιο , από ένα μεγάλο τίποτα...Αυτές τιs μέρες αποφάσισα να ανοίξω αυτό το blog...