Mεσημέρια τόσο συνηθισμένα, στην russel square,αγκαλιά με συννεφιασμένα πάρκα αφηρημάδας, μπροστά σε έναν υπολογιστή μιας βιβλιοθήκης χαζεύοντας τις σωρρευμένες ώρες ανοίας, μέχρι να έρθει το βράδυ, και να αρχίσω να ζω...
Σήμερα σε σκεφτόμουν ξανά...με κάποια συνειρμική αφορμή, όπως πάντα άλλωστε..
Θυμήθηκα τη φωνή σου, μου είχε λείψει πιο πολύ...Αυτό το ιδιαίτερο ηχόχρωμα, αυτό το it feels like home..Πολλά είναι πάλι αυτά που έχουν μεσολαβήσει..Αλλά πολλά και αυτά που δεν έχουν αλλάξει..Το πόσο σου μοιάζω, το πόσο μου μοιάζεις, μες την διαφορετικότητα μας.. Τι χρειάζεται όμως για να σβήσουν οι αναμνήσεις μισής ζωής ; Δεν φεύγουν ποτέ όσοι μας έχουν σημαδεψει.Μένουν βαθιά μέσα μας, κομμάτι της δικής τους γραφής στην ψυχή μας..Και αν αλλάζουν οι ζωές μας, και αν νέες περιπέτεις μας βρίσκουν, και νέοι άνθρωποι μπαινοβγαίνουν απο την πίσω πόρτα, υπάρχει ένας μέρος , που είσαι ξανά παιδί, που η πραγματικότητα δεν γίνεται θηλιά στο λαιμό αλλά αναπλάθεται σε ανάλαφρα όνειρα πασπαλισμένα με αθωότητα..Σαν αυτά που κάναμε στα 17 μας..Μάντεψε..Ποτέ δεν άλλαξαν..Άνοιξα το σκονισμένο κουτί, μια μέρα που συγύριζα την σοφίτα και νατο μπροστά μου, προφανές και πιο επίκαιρο από ποτέ..
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment